Hoe een wandeling op Texel en een familieopstelling mijn kijk op zichtbaarheid veranderden.

Anderhalve week heb ik niks gepost. Niet omdat ik inspiratieloos was, maar omdat ik even met mijn voeten in het zand wilde staan in plaats van de content-planning.

We waren op Texel, zon op onze gezichten, wind in ons haar (lees:krullen alle kanten op), koffie in de hand, kinderen spelend in het zand.

Een losgelaten agenda in mijn hoofd. En voor het eerst in lange tijd dacht ik: oh ja, zo voelt het om uit te staan. 

Alsof ik even mocht uitzoomen op mijzelf. Niet om aan mijn strategie te sleutelen, maar om gewoon even niks te moeten.

En alsof het universum het had afgestemd op dat moment, stond er zaterdag ook nog een familieopstelling op de planning. (nu hoor ik je denken; "oh help, dat zweverige gedoe?" Relax, ik dacht het ook, tot ik erin stond.)

Een familieopstelling is als het ware een mentale schoonmaak. Je kijkt systemisch naar jouw plek in het grotere geheel, familie, werk, patronen en wat je daarin vasthoudt of los mag laten. Klinkt abstract? klopt. Voelde het concreet? Meer dan ooit!

Ik zag ineens haarscherp waarom ik zo vaak aansta in o.a. mijn werk. Waarom ik soms door wil blijven posten, blijven zenden, blijven 'aanwezig zijn'.

We worden soms allemaal een soort menselijke nieuwsfeed toch? Elke dag iets online zetten 'om maar zichtbaar te zijn'. Alsof je anders morgen ineens weg bent uit het algoritme.

Maar wat blijft hangen, is zelden die derde carrouselpost van de week.

Het is wat raakt.

Wat klopt.

Wat je deelt als het stil is in je hoofd en je voelt: dit mag eruit.

Die stilte had ik nodig. Geen notificaties, geen ingeplande reels, geen eindeloze likes vergelijken. Gewoon ruimte, voor mijzelf, voor inzicht, voor richting.

En weet je wat ik nu voel? Ik wil geen megafoon effect. Ik wil geen "meer, meer, meer".

Ik wil raken.

Met minder.

Maar dan wel iets dat binnenkomt.

Zoals dat moment op Texel, toen ik zag dat mijn kinderen genoten van het zand en het water. Of toen ik tijdens die opstelling voelde: dit is van mij, dit mag ik loslaten.

Dat is ook ondernemen. Niet alleen strategie en zichtbaarheid, maar ook stilstaan. Durven af te wijken van de stroom. Vertrouwen op wat écht klopt met jou.

Dus nee! Je hoeft niet elke dag online. Je hoeft niet elke dag te schreeuwen om gezien te worden. Je hoeft alleen te spreken als je iets te zeggen hebt.

En ja, dat mag met poespas. Maar liever met power. 

Liefs,

Linda