Als iets kapot gaat zonder geluid

Er zijn momenten in het leven waarop je merkt, dit gaat niet meer. Niet omdat je het niet hebt geprobeerd. Niet omdat er geen liefde was. Maar omdat je jezelf langzaam kwijtraakt in het stille aanpassen.

Ik stond daar. Tussen loyaliteit en eerlijkheid. En ik koos voor het laatste.

Niet om de ander pijn te doen, maar omdat ik mezelf niet langer wilde negeren.

Wat volgt na zo’n keuze is geen grote knal. Er breekt niets zichtbaar. Maar vanbinnen… scheurt er iets. Niet ineens, wel voelbaar. Het is een afscheid terwijl diegene nog leeft. Een band die niet knapt, maar stilletjes loslaat.

En ja, het doet pijn. Want je hoopt altijd dat je verhaal gehoord wordt. Dat er ruimte komt voor beide kanten.

Maar soms blijft het stil. Of komt er juist een reactie die harder binnenkomt dan je had verwacht.

De afgelopen weken voelde ik me alsof ik midden op zee dobberde zonder anker.

Ik miste iets wat er ooit was, of wat ik zo graag had gewild dat het er zou zijn.

Een gesprek..... een erkenning.

Desnoods een simpele: “Ik snap dat het voor jou ook niet makkelijk is.”

Die kwam niet. Dus schreef ik.

Omdat woorden soms het enige zijn wat wél blijft stromen.

Omdat ik weet dat er meer mensen zijn die dit herkennen, het wegvallen van iemand die je dierbaar was, niet door overlijden, maar door afstand.

En dat kan enorm ingewikkeld voelen.

Ik deel dit niet uit rancune. Niet om een punt te maken.

Maar om iets zichtbaar te maken wat vaak in de schaduw leeft.

Het verlies van verbinding terwijl diegene leeft.

Soms kies je voor je eigen rust. Soms is loslaten geen breuk, maar een bevrijding.

En soms is zelfrespect de stilste, maar krachtigste vorm van liefde.

Voor wie zich hierin herkent: je bent niet alleen.

We leren het met vallen, met voelen.

En uiteindelijk.... met verzachting.

Liefs,

Linda